Springdale, 14 en 15 juli 2018

Gisteren weer slechte wifi, dus vandaag maar weer bijschrijven. We hebben er tot nu toe 6.500 km. opzitten en we naderen ons eindpunt: Las Vegas. Maar eerst weer even terug naar Salt Lake City. Het was behoorlijk bewolkt toen we daar vertrokken en de weersvooruitzichten voorspelden weinig goeds. Eerst hebben we nog even in de stad rond gereden. Er is weinig hoogbouw en het was ook nog best wel rustig op de weg. Ook hier weer even de Wallmart bezocht. Daar zijn we inmiddels kind aan huis (ze zijn allemaal hetzelfde) en lopen zo naar de rekken waar de spullen liggen die we moeten hebben. Daarna op weg naar Tropic, Bryce Canyon NP. Dat was een lange rit, van zeker 4 uur. We merken dat we weer langzaam in het "toeristische" gebied komen, want we horen steeds meer Nederlands, Frans en Spaans om ons heen. (De Fransen zijn trouwens irritant vrolijk, na het winnen van het WK). Ook zijn hier de Amerikanen wat minder vriendelijk en boeit het ze niet zo waar we vandaan komen. We worden niet echt vrolijk van het weer en het begint dan ook te regenen. De temperatuur daalt ook snel en we komen in de regen aan. We hebben wel een heel leuk houten huisje, waar alles in zit wat we nodig hebben. Aan de voorkant zit een klein, overdekt terras met stoeltjes en een tafeltje. Het verbaasd me in ieder hotel weer, waar we een terras hebben, dat er altijd maar 2 stoeltjes staan, terwijl de kamer 4-persoons is. Meestal staan er binnen ook nog wel stoelen, dus die sjouwen we dan naar buiten. Buiten is het inmiddels echt lange broek-met vest temperatuur en we gaan dan ook al snel naar binnen. We besluiten om maar eens op tijd te gaan eten, want ja, wat moeten we anders met dit weer. In het restaurant aan de overkant van de weg hebben we een serveerster, die het woord obesitas letterlijk op haar lijf geschreven heeft staan. Ze beweegt ontzettend moeilijk en ze kan niet vooroverbuigen om onze borden aan te geven of op te ruimen. Die vrouw is verder de hele avond (en nacht) door mijn hoofd blijven spoken. Het is echt onvoorstelbaar hoeveel van zulke dikke mensen hier rondlopen. En dan bedoel ik echt niet alleen maar een beetje dik!! Sommige zitten echt gewoon in een rolstoel, omdat ze niet meer kunnen lopen. Is echt een probleem hier!! Maar goed. We zijn maar op tijd naar bed gegaan. Ook omdat Jan, Tessa en Tim morgen een trail willen gaan lopen en de wekker dus op 7 uur gezet is. Dit i.v.m. de temperatuur, die 's morgens nog goed is en omdat ze voor de middag weer regen voorspeld hebben. De afdaling in de canyon die zij willen gaan maken is te gevaarlijk bij regenweer. Het is een trail van 2,2 km. Waarvan een zeer steile afdaling van 1,2 km. Een diepte in van 168 meter. En als ja naar beneden gaat, moet je ook weer naar boven! Dit was iets minder steil (via een andere weg), maar al met al best pittig. Omdat ik een zware roker ben, mét diabetes én hoge bloeddruk (allemaal k..smoesjes) heb ik besloten om niet mee te gaan en bij de auto, oftewel in de schaduw te blijven. Ik heb lekker zitten lezen en voordat ik het wist waren die 3 alweer terug. De lucht werd inmiddels in de verte al wat dreigend, maar we besloten toch naar Devils Garden te rijden. We zijn in 2016 ook al in Bryce Canyon geweest, maar dit stuk hebben we toen niet gedaan. Devils Garden is een klein park, te bereiken via een grotendeels onverharde weg, met diverse mooie rotsformaties, dat nog niet echt door het grote publiek ontdekt is. Toen we er aankwamen waren we ook alleen. Maar het was me daar toch mooi! Je mocht hier gewoon overal rondlopen. Natuurlijk waren ook hier weer picknicktafels en een wc aanwezig! Die Amerikanen zijn (idioot als ze soms zijn), toch wel goed georganiseerd. We hebben hier ook geluncht, met een onbetaalbaar uitzicht. Omdat de lucht steeds dreigender werd, zijn we toch maar teruggereden. Bij regen ontstaat hier het gevaar op flash-floods en omdat we over een onverharde weg reden, leek het ons geen strak plan om hier nog langer te blijven. Gisteren had het hier nog enorm hard geregend en daar waren de sporen echt nog wel van te zien. Terug in het dorp hebben we nog lekker koffie gedronken. Over het algemeen is de koffie hier wel redelijk te drinken, maar dit was sinds lang weer eens een hele goede cappuccino. Het was tijd om Bryce achter ons te laten en door te rijden Zion NP. Ook hier zijn we 2016 al geweest, maar er staan nog wat dingetjes op het verlanglijstje. Dit keer kruipt Tessa achter het stuur en als we Zion naderen, komen de herinneringen langzaam terug. Wat is het hier toch mooi. We checken in bij hetzelfde hotel als waar we in 2016 ook geslapen hebben. Omdat we hier 3 dagen verblijven had ik om een kamer op de begane grond (met terras) en aan de zwembadkant gevraagd. Die hebben we gelukkig gekregen. Ik ga namelijk de komende trails niet meedoen (zie bovenstaande k..smoesjes) en zo kan ik heerlijk vanuit het terras het zwembad induiken. We gaan nu lekker eten en morgen meer over de trails.